“We hadden minder, maar eigenlijk zoveel meer”
Een gesprek met een kranige 94-jarige eilandbewoonster, Synnøve
Het is een gure namiddag op ons eiland. De wind giert om het houten huisje, maar binnen is het behagelijk warm. Op de tafel staat een schaal met versgebakken appelcake en een pot dampende koffie, zwart. Hier woont ze, al meer dan negentig jaar. Vlak naast de boerderij waar ze zelf opgroeide. Nog steeds zelfstandig wonend, zonder hulp, nog steeds super vitaal. Ik mag haar vragen stellen over het geheim van een gezond, lang en gelukkig leven. En dat vind ik natuurlijk geweldig!
Vraag : Je bent 94 jaar en nog zo levendig en krachtig. Je kan je voorstellen dat ik nieuwsgierig ben naar jouw geheim!
Ze glimlacht en strijkt een grijze haarlok uit haar gezicht.
“Ach kind (zegt ze tegen mij terwijl ik al 56 ben 😅), er is helemaal geen geheim. Wij leefden gewoon met de natuur. Buiten zijn, hard werken, eten wat het land en de zee gaven. Geen fabriekseten, geen plastic, geen gif. Dat bestond allemaal niet. Alles was puur. Het water kwam rechtstreeks uit de bron en de lucht en de zee waren zuiver. Dat maakt verschil, hoor.”
Vraag : Hoe was je jeugd hier op het eiland?
Ze kijkt even naar buiten, waar de zee nu schuimkoppen draagt.
“Druk, maar tegelijk ook eenvoudig en duidelijk.” lacht ze. “Mijn ouders hadden zestien kinderen, ik was nummer drie. Dertien van ons haalden de volwassen leeftijd. Iedereen hielp mee: de jongens bij vader, die visser was, en de meisjes bij moeder op de boerderij. Ik leerde al jong koeien melken, eten maken, water halen, hout stapelen, voor de kleintjes zorgen. We kregen als kind al een heleboel taakjes! Maar er was ook veel gezelligheid. ’s Avonds zaten we rond de tafel bij kaarslicht of bij de olielamp, met breiwerk, een spelletje of een verhaal. Elektriciteit kwam pas toen ik 37 was! Ons leven was eenvoudiger, rustiger en ook wel meer gestructureerd. Meer op het ritme van de seizoenen.”
Vraag : Dus jouw ouders hebben 3 kinderen verloren? Heftig!
Ja, mijn zusjes van 5 en 7 zijn bijna tegelijk gestorven aan difterie en mijn broertje van 3 aan iets anders, ik weet niet juist wat. Dat was natuurlijk spijtig. We waren er ook best verdrietig om en ze werden zéker gemist. Maar toch bleven we daar in die tijd niet zo lang in hangen. Het leven ging door en ik heb het gevoel dat we de dood veel meer als een deel van het leven zagen.
Vraag : Je zei daarnet "zonder elektriciteit". Dus ook geen koelkast, diepvries, wasmachine, koffiezet, oven, … hoe deden jullie dat?
“We moesten vindingrijk zijn. Groenten werden ingemaakt in glazen potten, vis werd gedroogd, gerookt of gefermenteerd. Melk werd yoghurt, zure room, boter en kaas. Vlees werd gezouten. In de winter leefden we van die voorraad, in de zomer aten we vers uit de tuin. Er ging niets verloren. Alles werd benut. De diepvries bestond niet, dus je leerde vooruit denken.We hadden ook een ijskelder onder de grond, waar het in de winter niet vroor en waar het in de zomer niet te warm werd. Daar bewaarden we kolen en wortelen in zand, en aardappelen. En koken en bakken, ja, dat deden we op een houtvuur. In de zomer was dat een beetje vervelend, want dan moest je die kachel opstoken als het al zo warm was in huis!"
Vraag : Hoe was het gesteld met het land en de natuur in die tijd?
Ze legt haar hand even op de houten tafel, alsof ze de aarde zelf aanraakt.
“Ons land was rijk en vruchtbaar, vooral ook omdat we het niet uitputten. Geen chemische bemesting, geen sproeimiddelen. We gebruikten mest van de dieren. En ook zeewier en algen – tang en tare – voor de moestuin en voor onze dieren. We droogden en vermaalden dat zeewier en die algen ook, voor eigen gebruik. Mijn dochter zei onlangs dat daar heel waardevolle stoffen inzitten. Maar dat wisten we toen natuurlijk niet. We deden dat gewoon omdat onze ouders en grootouders dat ook deden. Alles ging in een kringloop. En de zee gaf ons zoveel: vis, krabben, mosselen ... We kookten levertraan van walvis, en geloof me, dat hield ons sterk in de winter.”
Vraag : Hoe waren de winters, zo vlak onder de poolcirkel?
Haar ogen lichten op, maar er trekt ook iets strengs doorheen.
“Donker. Lang. En veel meer sneeuw en kouder dan nu! Mijn man trok vaak maanden naar de Lofoten om te vissen. Dan stond ik hier alleen met de kinderen, het vee en de sneeuw. Het hout turf gestoken worden (want in die tijd stonden er niet veel bomen hier!) , de dieren gevoerd, de was gedaan, met de hand! Toch dacht ik nooit: hoe red ik dit? Je had gewoon geen keuze. En de lente… ja, als de zon terugkwam, dan was het groot feest! Dat gevoel vergeet je nooit.”
Vraag : Hoe deden jullie dat met groenten en fruit?
Ze lacht zacht en schudt haar hoofd.
“Appelsienen, bananen, ananas ... dat kenden we niet. Dat hadden ze ook niet in de winkel! Komkommers en courgettes zag ik pas de eerste keer toen ik de vijftig al gepasserd was. Maar we misten niets. We hadden onze eigen rijkdom en vitamientjes. Mijn dochter vertelde me dat er in onze ouderwetse kålrot (een soort dikke knol die hier massaal en makkelijk groeit) heel veel vitamine C zit. Daarom waarschijnlijk ook dat we dat in gefermenteerde vorm meegaven als onze mannen naar de Lofoten trokken om te vissen. Dat was goed tegen scheurbuik. In de zomer trokken we met het hele gezin de natuur in om te plukken: bosbessen, frambozen, molte (veenbessen), vossebessen, bosaardbeien, cranberries, aalbessen, en ook paddenstoelen. Dat was gezellig hoor, die plukdagen! Met de boot voeren we het fjord in, de picknick mee. Iedereen had een mand, en thuis werd er ingemaakt, gedroogd of gekookt. We leefden met wat het seizoen ons gaf – en we waren op en top gezond.”
Vraag : Het huishouden moet een hele klus geweest zijn…
“Zeker. Alles ging met de hand. De was met water uit de beek, schrobben op een plank. Stoffen weefden we zelf van wol van onze schapen. Die wol werd gesponnen, gekleurd met planten van hier, en geweven of gebreid. Zelfs vilten deden we. Onze kleding, dekens (met dons van de eidereend, dat we verzamelden), alles kwam van eigen hand. En dat was gezellig hoor, zo samen handwerken!! Voor medicijnen gebruikten we kruiden: moeder wist precies welke planten helend waren. Dat was onze apotheek.”
Vraag : Ik heb gehoord dat jouw ouders ook heel oud werden?
Ze glimlacht trots.
“Mijn moeder werd 93 en vader zelfs 101. Ze leefden nog eenvoudiger dan ik. Zonder haast, zonder gifstoffen. Hun kracht zat in de natuur en in de gemeenschap. Je werkte hard, maar je deed het samen. En ook als er stress was omdat het te nat was om de aardappelen te oogsten, of omdat er stormschade was, dan werd dat door onze hechte gemeenschap gedragen. Dat gaf ongelofelijk veel voldoening, weet je. Zo overleefden we ook de oorlog. Maar dat is een verhaal voor een ander keertje!”
Vraag : Hoe was de zee vroeger, vergeleken met nu?
Ze kijkt me doordringend aan.
“De zee was zuiver. Vissen waren er volop. Veel meer als nu! Alles voelde zo ... proper. Nu is er meer vervuiling, en ook meer haast en spoed in de wereld. Neem nu die fishfarms die ze overal neerzetten om zalm te kweken : daar ben ik helemaal niet blij mee! En kijk eens op het strand! Zoveel aangespoelde plastiek. Vreselijk ... Weet je, ik denk vaak: we hadden vroeger minder spullen, maar eigenlijk zoveel meer rijkdom.”
Vraag : Wat gaf je de kracht om dit leven vol te houden?
Ze legt haar handen gevouwen op tafel.
“De natuur gaf kracht. Je leefde in het ritme van de seizoenen. En eigenlijk dachten we daar gewoon niet over na. We deden wat gedaan moest worden. Je vond vreugde in kleine dingen: de terugkeer van de zon en de trekvogels, pasgeboren lammetjes, de geur van vers brood. En in de gemeenschap: buren die elkaar hielpen, kinderen die speelde en lachten. Dat hield je op de been.”
Vraag: Jullie werkten hard om alles zelf te maken en te bewaren, maar was er ook ruimte voor vrije tijd en plezier?
“Oh ja, zeker! Vrije tijd was niet zoals vandaag: geen televisie, geen internet… maar er was wél altijd muziek. We zongen veel, er waren mensen met accordeons en violen. Op lange winteravonden kwamen we bij elkaar in de woonkamer, dicht rond de kachel, en dan werd er gezongen, gedanst en verteld. Dat gaf zoveel warmte en verbondenheid.
In de zomer was er ook altijd reuring op het eiland. Dan kwamen er werkers van buitenaf helpen met het zware werk: het maaien van het gras met de zeis, het binnenhalen van het hooi, of het inmaken van groenten, bessen en vis. Dat was eigenlijk gratis fitness : uren bewegen in de buitenlucht, in de zon, met een lach en gezelschap. Er ontstonden ook menige koppeltjes in de zomerse dagen!
We werkten hard, ja, zéker! Maar er was altijd plezier. Het samenzijn, de muziek en de dans maakten dat het leven licht voelde, ondanks de grote inspanningen. En ik geloof dat dát even belangrijk is geweest voor onze gezondheid als het pure eten: je hart laten zingen, je lichaam laten bewegen en deel uitmaken van een hechte gemeenschap.”
Vraag : Welke raad wil je aan jongere generaties geven?
Ze denkt even na, en haar stem klinkt warm en vastberaden.
“Hou het eenvoudig. Eet puur en natuurlijk voedsel, beweeg je lichaam, ga naar buiten, weer of geen weer! Werk met je handen, dat maakt je sterk en blij. Waardeer de kleine dingen: een lach, een zonnestraal, een kom soep die je zelf hebt gemaakt. Wees dankbaar. Dat is wat een mens gezond houdt. Tot op hoge leeftijd. Want ik merk bij mijn kinderen, maar vooral bij mijn kleinkinderen : ze hebben zoveel luxe en comfort. En toch lijkt het alsof ze minder tijd hebben dan wij vroeger. Dat ze minder tevreden zijn. En dat vind ik zo jammer ...”
Ik word er stil van ...
Even later neem ik afscheid. Wat een fijn gesprek, wat een prachtige dame! Ik loop het huisje uit, de gure wind weer in. Haar woorden gonzen nog na. Hier, op ons piepkleind eilandje vlak onder de poolcirkel, leeft een vrouw die met haar eenvoud en kracht eigenlijk alle geheimen van een lang en gezond leven in zich draagt. Geen hypes, geen ingewikkelde theorieën, geen dure lifehacks. Gewoon eenvoudig leven in verbondenheid met de natuur.
Misschien is dat wel het mooiste vitaliteitsgeheim van allemaal! En ja, hoe langer hoe meer probeer ik dat leven ook na te streven. Ik denk dat ik nog veel hulp nodig zal hebben van Synnøve ...
Voel je een klik met mij en en met wat ik vertel? Wil je graag méér ontdekken?
🌻 Wees welkom in mijn Gratis Gesloten Facebook Groep "Dé Online Sisterhood voor Vitale 40+ Vrouwen"
🌻 Klik hier voor jouw Gratis VitaliteitsWijzer en ontdek wat je nodig hebt om energieker, gezonder en gelukkiger te worden!
🌻 Of contacteer mij : KLIK HIER!
Waarom we ons zo snel geraakt voelen (en hoe we anders kunnen reageren)
Ken je dat?
Je partner zegt: “Zet jij de vuilniszak even buiten?”
Wat hij bedoelt is waarschijnlijk gewoon: “Kun jij dat klusje even doen?”
Maar wat jij hóórt is: “Jij bent lui, jij doet nooit iets in huis.”
Je partner zegt: “Zet jij de vuilniszak even buiten?”
Wat hij bedoelt is waarschijnlijk gewoon: “Kun jij dat klusje even doen?”
Maar wat jij hóórt is: “Jij bent lui, jij doet nooit iets in huis.”
En nog voor je er erg in hebt, flap je er boos uit: “Doe het zelf!”
Een simpele vraag, en toch lijkt het alsof er een hele aanval op je afgevuurd werd. Herkenbaar? Je bent niet alleen.
Ons brein vult de gaten in
De meeste opmerkingen die we krijgen, zijn neutraal of praktisch bedoeld. Maar ons brein is een kei in invullen en interpreteren. Vaak doen we dat op basis van oude ervaringen, trauma's of onzekerheden.
Een paar voorbeelden:
- Je puberdochter zegt: “Mama, jij snapt er niks van.”
Jij hoort: “Ik ben een slechte moeder, ik ben ouderwets.”
Je reageert fel: “Nou, als jij het dan allemaal zo goed weet…” - Een collega zegt: “Misschien kunnen we dit de volgende keer anders aanpakken.”
Jij hoort: “Ik heb het niet goed gedaan.”
Je schiet in de verdediging: “Alsof jij het altijd zo geweldig doet.” - Een vriendin zegt: “Leuk dat je er dit keer bij bent.”
Jij hoort: “Je was er vorige keer niet en dat nam ik je kwalijk.”
Je trekt je terug: “Misschien ben ik hier niet welkom.”
Zie je het patroon?
We reageren vaak niet op wat er écht gezegd is of wat er écht bedoeld wordt, maar op wat we dénken dat de ander bedoelt.
We reageren vaak niet op wat er écht gezegd is of wat er écht bedoeld wordt, maar op wat we dénken dat de ander bedoelt.
Oude pijn die meespeelt
Die verkeerde interpretaties komen niet uit de lucht vallen. Ze worden meestal aangewakkerd door oude ervaringen:
- Vroeger vaak kritiek gekregen? Dan hoor je sneller afwijzing.
- Als kind gepest? Dan hoor je sneller dat je er niet bij hoort.
- Vaak het gevoel gehad dat je nooit goed genoeg was? Dan klinkt bijna elke opmerking als kritiek.
Het is alsof er een rode knop in je binnenste zit. Eén verkeerde toon – klik – en je hele systeem schiet in alarm.
En wat als de ánder jou verkeerd begrijpt?
Het werkt natuurlijk ook andersom. Misschien herken je dit:
- Jij zegt tegen een collega: “Dat verslag was snel klaar, goed gedaan.”
Zij hoort: “Je hebt er met de pet naar gegooid.” - Jij zegt tegen je dochter: “Ga je dat jurkje aandoen?” gewoon nieuwsgierig bedoeld.
Zij hoort: “Dat staat je niet, je ziet er niet uit.”
Voor je het weet, reageert de ander kortaf of gekwetst.
Net als jij soms, reageert ook de ander niet op jouw woorden, maar op hun eigen interpretatie ervan.
Net als jij soms, reageert ook de ander niet op jouw woorden, maar op hun eigen interpretatie ervan.
Wat kan je dan doen?
- Blijf rustig. Herinner jezelf eraan: “Dit gaat niet over mij, dit raakt iets bij de ander.”
- Vraag door. “Wat hoorde je precies in mijn woorden? Wat denk je dat ik bedoelde?”
- Herformuleer je intentie. “Ik wilde juist zeggen dat ik blij was dat je er vandaag bij bent.”
- Geef ruimte. Soms heeft de ander even tijd nodig om te zakken.
Hoe doorbreek je dit patroon?
Of jij nu degene bent die zich geraakt voelt, of de ander jou verkeerd begrijpt, het begint bij bewustzijn.
Een paar gouden stappen:
- Pauzeer. Adem voor je reageert.
- Check de feiten. Wat is er letterlijk gezegd? Wat vul ik zelf in?
- Vraag het na. “Bedoelde je dat zo, of hoor ik dat verkeerd?”
- Kies voor mildheid. Naar jezelf én naar de ander.
Oefening om mee te nemen
Denk eens terug aan een moment van de voorbije week:
- Wat werd er letterlijk gezegd?
- Wat maakte jij (of de ander) ervan in je hoofd?
- Welke reactie volgde daarop?
Vaak merk je dan: de pijn zat niet in de woorden, maar in de interpretatie.
Tot slot:
Woorden hebben macht, maar het zijn vaak onze eigen invullingen die de echte pijn veroorzaken. Hoe meer je dit gaat zien, hoe meer vrijheid je krijgt. Vrijheid om lichter te reageren. Vrijheid om je niet meer aangevallen te voelen. En vrijheid om met zachtheid naar jezelf én de ander te kijken.
Voel je een klik met mij en en met wat ik vertel? Wil je graag méér ontdekken?
🌻 Wees welkom in mijn Gratis Gesloten Facebook Groep "Dé Online Sisterhood voor Vitale 40+ Vrouwen"
🌻 Klik hier voor jouw Gratis VitaliteitsWijzer en ontdek wat je nodig hebt om energieker, gezonder en gelukkiger te worden!
🌻 Of contacteer mij : KLIK HIER!
Kritiek: breekt het je af of helpt het je groeien?
“Kritiek.”
Alleen al het woord kan je buik doen samenknijpen. Want eerlijk: wie vindt het nu leuk om kritiek te krijgen? Toch is er een wereld van verschil. Sommige kritiek kan je vleugels geven, andere kritiek kan je leeg en onzeker achterlaten.
Alleen al het woord kan je buik doen samenknijpen. Want eerlijk: wie vindt het nu leuk om kritiek te krijgen? Toch is er een wereld van verschil. Sommige kritiek kan je vleugels geven, andere kritiek kan je leeg en onzeker achterlaten.
Als je dat verschil leert zien én ermee om leert gaan, voel je je zoveel vrijer.
Opbouwende kritiek: een kans om te groeien
Opbouwende kritiek komt meestal uit betrokkenheid en liefde. Het is bedoeld om je te helpen beter te worden in wat je doet of om samen sterker te staan.
Voorbeelden die je misschien herkent:
- Je vriendin zegt: “Misschien kun je de oven iets lager zetten, dan blijft je zuurdesembrood luchtiger.”
- Je collega zegt: “Misschien helpt het als je volgende keer iets trager spreekt, maar het was een mooie en duidelijke presentatie!”
- Je partner zegt: “Ik zou het fijn vinden als we de financiën wat vaker samen bekijken, zou je dat willen doen?”
Je voelt dat er respect of zorg onder zit. Het kan even prikken, maar ergens hoor je: dit is bedoeld om mij te helpen groeien.
Afbrekende kritiek: een steek onder water
Afbrekende kritiek doet iets heel anders. Het voelt als een aanval, een neerwaartse tik. Vaak komt het niet voort uit liefde, maar uit frustratie, jaloezie of onmacht bij de ander.
Misschien herken je dit:
- Je schoonmoeder zegt: “Jij hebt ook nooit tijd om eens normaal te koken.”
- Je puber gooit eruit: “Wat weet jij daar nu van, jij bent oud!”
- Je collega sist: “Typisch, jij vergeet ook altijd wat.”
- Je partner zegt: “Je overdrijft weer, zoals altijd.”
Na zulke woorden voel je je niet gezien, maar kleiner en onzeker. En tóch heeft het meestal weinig met jou te maken. De vraag die helpt is: “Wat heeft die persoon meegemaakt dat hij of zij zo reageert?” Vaak zit er pijn, stress of onverwerkt verdriet achter.
Hoe herken je het verschil?
👉 De intentie
- Opbouwend: bedoeld om jou te laten groeien.
- Afbrekend: bedoeld om jou te kleineren of frustratie te spuien.
👉 De toon
- Opbouwend: concreet, respectvol, zacht.
- Afbrekend: bits, generaliserend, soms sarcastisch.
👉 Het effect
- Opbouwend: je voelt je geraakt, maar ook gemotiveerd.
- Afbrekend: je voelt je leeg, gekwetst of waardeloos.
Het verhaal van het geschenk
Er wordt een prachtig verhaal verteld over een wijze vrouw in een dorp. Mensen kwamen naar haar toe voor raad.
Op een dag kwam er een man, vol boosheid. Hij schold haar uit, maakte haar belachelijk en probeerde haar uit haar tent te lokken.
De vrouw bleef rustig glimlachen.
De man werd nóg bozer: “Waarom zeg je niks terug? Waarom verdedig je jezelf niet?!”
De man werd nóg bozer: “Waarom zeg je niks terug? Waarom verdedig je jezelf niet?!”
Toen vroeg de vrouw zacht:
“Als ik jou een geschenk zou aanbieden, en jij neemt het niet aan… van wie is dat geschenk dan?”
“Als ik jou een geschenk zou aanbieden, en jij neemt het niet aan… van wie is dat geschenk dan?”
De man keek verbaasd: “Nou… dan blijft het van jou natuurlijk.”
De vrouw knikte:
“Precies. Zo is het ook met jouw woede en beledigingen. Jij biedt ze mij aan, maar ik neem ze niet aan. Ze blijven dus van jou.”
“Precies. Zo is het ook met jouw woede en beledigingen. Jij biedt ze mij aan, maar ik neem ze niet aan. Ze blijven dus van jou.”
🌱 En dat is precies wat jij ook mag doen. Afbrekende kritiek hoeft niet jouw last te worden. Het is geen geschenk dat je moet aannemen. Het mag rustig bij de afzender blijven.
Wat doe je ermee?
✨ Bij opbouwende kritiek
- Zet je trots even aan de kant 😉
- Vraag: “Hoe bedoel je dat precies?” – vaak zit er een waardevolle tip in.
- Neem mee wat jou helpt groeien.
✨ Bij afbrekende kritiek
- Vraag je af: “Wil ik dit geschenk aannemen?”
- Herinner jezelf: dit zegt meer over de ander dan over mij.
- Geef het desnoods terug met woorden: “Dank je, maar dit helpt me niet.”
- Of laat het gewoon liggen.
Een kleine oefening
Kijk eens terug op de afgelopen week:
- Kreeg je een opmerking die je raakte?
- Was het opbouwende of afbrekende kritiek?
- Hoe voelde je dat verschil in je lichaam?
- Wat deed je ermee?
Door dit bewust te onderzoeken, word je beter in filteren. Je kiest zelf wat je binnenlaat – en wat je terugstuurt.
Tot slot:
Kritiek hoeft je niet te breken. Opbouwende kritiek kan je vleugels geven, afbrekende kritiek mag je rustig terug bij de afzender laten. Jij bent de bewaker van je eigen hart.
Voel je een klik met mij en en met wat ik vertel? Wil je graag méér ontdekken?
🌻 Wees welkom in mijn Gratis Gesloten Facebook Groep "Dé Online Sisterhood voor Vitale 40+ Vrouwen"
🌻 Klik hier voor jouw Gratis VitaliteitsWijzer en ontdek wat je nodig hebt om energieker, gezonder en gelukkiger te worden!
🌻 Of contacteer mij : KLIK HIER!
De boer en de bamboeboom : een verhaal over geduld en vertrouwen
Er was eens een boer die een bijzonder soort bamboe wilde planten. Hij had gehoord dat het een sterke, sierlijke boom werd die meters hoog kon groeien, en hij voelde diep vanbinnen dat dit precies was wat hij op zijn land wilde hebben.
Met zorg nam hij de kleine, delicate zaadjes in zijn handen. Ze waren fragiel en leken bijna te kwetsbaar om in de aarde te stoppen. Maar hij voelde vertrouwen. Hij plantte ze zorgvuldig in het zachte, donkere zand van zijn veld en maakte de grond vochtig, alsof hij een pasgeboren kindje verzorgde.
Elke ochtend stond hij op met het eerste ochtendlicht en liep naar zijn veld. Hij voelde de dauw op zijn gezicht, rook de frisse geur van de aarde en greep naar zijn gieter. Hij gaf water, verwijderde onkruid en sprak zachtjes tegen de grond. “Ik weet dat jullie daar beneden groeien, ik voel jullie kracht, ook al kan ik het nog niet zien.”
Dagen werden weken, weken werden maanden, maanden werden jaren. Het dorp begon te fluisteren over de boer die zo ijverig was voor iets dat nooit leek te komen. “Is hij gek geworden?”, "Waar is die boer toch mee bezig, snapt hij niet dat die zaden niet meer gaan ontkiemen?", "Waarom blijft hij zijn tijd verspillen?" vroegen de buren. Maar de boer glimlachte alleen en bleef zijn werk doen, met dezelfde zorg, dezelfde hoop, dezelfde liefde voor wat nog verborgen was.
Jaren verstreken. Het veld bleef rustig en stil. Bovenaards was er niets te zien. Toch gebeurde er iets wonderlijks onder de grond: de wortels van de bamboe begonnen zich uit te spreiden, te versterken, diep de aarde in te dringen. Onzichtbaar voor het oog bouwde de boom een stevig fundament dat sterker en wijdvertakter was dan hij ooit had kunnen dromen.
En toen, op een dag na vijf lange jaren, brak een klein, fragiel groen scheutje door de aarde. Het was nog nauwelijks groter dan een vingertop, maar het droeg de belofte van iets groots. Binnen enkele weken schoot het scheutje uit tot een majestueuze bamboeboom, meters hoog, stevig en elegant, een levend bewijs van het geduld en de zorg van de boer.
De boer keek naar zijn boom, voelde de wind door de bladeren waaien en glimlachte. Alles wat hij had gedaan, elke druppel water, elk moment van hoop, had zich uitbetaald in deze kracht en schoonheid.
Het inzicht
De bamboeboom leert ons iets essentieels: groei is niet altijd zichtbaar. Jarenlang leek er niets te gebeuren, maar onder de grond bouwde de plant een enorm wortelstelsel op. Zonder die stevige basis zou de bamboe nooit zo hoog en krachtig hebben kunnen groeien.
Zo werkt het ook bij ons. Soms voelt het alsof al onze inspanningen geen resultaat opleveren. Je verandert je leefstijl, je probeert nieuwe gewoontes aan te leren, je werkt aan jezelf, en toch zie je (nog) geen grote sprongen.
Maar onder de oppervlakte gebeurt er wél iets. Je bouwt inzichten en kracht op, geduld, vertrouwen. Wijsheid groeit. Puzzelstukjes vallen op hun plek. Je legt de fundamenten voor blijvende verandering.
Een herkenbaar voorbeeld
Misschien herken je dit in je eigen leven: je begint gezonder te eten of je neemt je voor om beter te slapen. De eerste weken lijkt er weinig verschil. Je weegt niet meteen minder, je hebt nog steeds drukke dagen, je voelt misschien zelfs frustratie. Of je hervalt in oude patronen.
Maar kijk eens goed:
- Je lichaam went aan betere voeding.
- Je energieniveau wordt beetje bij beetje stabieler.
- Je geest krijgt meer rust.
- Je krijgt steeds meer inzichten en kennis.
En dan, plots, merk je dat je je lichter voelt. Dat je ’s ochtends frisser wakker wordt. Dat je kracht en energie hebt om dingen aan te pakken die je vroeger liet liggen. Dat er één domino-steentje valt en de rest ook in beweging brengt!
En dat, lieve vrouw, is jouw bamboe die doorbreekt. 🌱
De uitnodiging
Dus als je nu het gevoel hebt dat je “vastzit” , dat er niets verandert of dat je niet verder lijkt te komen, herinner je dan aan de bamboeboom. Blijf water geven, blijf zorgen, blijf vertrouwen. De wortels zijn zich aan het vormen, ook al zie je ze niet.
En wanneer jouw tijd rijp is, zul je merken dat je sneller en sterker groeit dan je ooit had durven dromen.
Voel je een klik met mij en en met wat ik vertel? Wil je graag méér ontdekken?
🌻 Wees welkom in mijn Gratis Gesloten Facebook Groep "Dé Online Sisterhood voor Vitale 40+ Vrouwen"
🌻 Klik hier voor jouw Gratis VitaliteitsWijzer en ontdek wat je nodig hebt om energieker, gezonder en gelukkiger te worden!
🌻 Of contacteer mij : KLIK HIER!
Wasmiddel: schoon of toch niet zo schoon?
Toen mijn jongste twee dochters klein waren, hadden ze veel last van eczeem en huiduitslag. En dat terwijl ze allebei lang borstvoeding kregen. Ik probeerde van alles: aanpassingen in hun voeding, supplementen, natuurlijke crèmes… maar niets leek echt het verschil te maken.
Tot ik bij het wasmiddel uitkwam.
Ik besefte: hun huidje kwam dagelijks in contact met beddengoed en kleren die vol zaten met resten van chemische stoffen. Hoe zacht je ook wast en spoelt, die resten blijven altijd in de vezels zitten. En dus ook op hun huid.
Ik besefte: hun huidje kwam dagelijks in contact met beddengoed en kleren die vol zaten met resten van chemische stoffen. Hoe zacht je ook wast en spoelt, die resten blijven altijd in de vezels zitten. En dus ook op hun huid.
Later, toen ik op mijn eilandje steeds meer zo natuurlijk en zelfvoorzienend mogelijk ging leven, nam ik die keuze vanzelf mee. Natuurlijk wassen hoort daar gewoon bij.
Het verborgen probleem van ‘gewone’ wasmiddelen
We hebben het idee dat we onze kleding schoonmaken, maar wat laten we eigenlijk achter?
De meeste wasmiddelen – zelfs de zogenaamd ‘neutrale’ of ‘hypo-allergene’ varianten – zitten vol met synthetische toevoegingen: parfum, enzymen, conserveermiddelen en optische witmakers. En ja, ook veel ‘groene’ merken blijken vooral slim in marketing. Pas als je echt de ingrediëntenlijst induikt, zie je wat erin zit!
En dat heeft gevolgen:
- In het water: vissen, plankton en waterplanten raken verstoord en sterven soms zelfs af. Het komt in ons drinkwater.
- In de bodem: resten uit rioolslib verstoren het bodemleven.
- Bij jou thuis: jouw huid neemt de achterblijvende stoffen uit kleding op, met risico op allergieën, hormonale disbalans en huidproblemen.
Veel mensen lopen rond met jeuk, eczeem of luchtwegklachten, zonder te beseffen dat hun wasmiddel weleens de boosdoener kan zijn.
En wat met wasverzachter?
Die heerlijke, zogenaamd “frisse” geur van wasverzachter… eerlijk is eerlijk, hij doet ons wat. Maar dat luchtje is eigenlijk niets anders dan een cocktail van parfum en chemische stoffen die in je kleding achterblijven. Vaak zitten er zelfs microplastics in, die je dus letterlijk op je huid draagt en vervolgens mee uitspoelt in het water.
Wat ik zelf gebruik als alternatief? Een scheutje natuurazijn (soms met etherische olie) als spoelmiddel. Dat maakt de vezels zacht, neutraliseert geurtjes en is veel vriendelijker voor huid én milieu.
Zo maak je je eigen wasmiddel
Gelukkig is het helemaal niet ingewikkeld om een puur, zacht en effectief wasmiddel te maken. Dit recept gebruik ik zelf:
Ingrediënten:
- 80 g Marseillezeep of Aleppozeep, geraspt
- 5 liter water
- 60 g sodakorrels (alleen bij witte was!)
- 40 druppels etherische olie naar keuze (bijv. lavendel of citroen)
- (optioneel) ongeveer 30 klimopbladeren (kort gekookt in het water, fijngemixert en daarna door een zeef gegoten.)
Zo maak je het:
- Breng 1 liter water aan de kook en voeg de zeep toe. Laat zachtjes smelten.
- Voeg sodakorrels toe (voor witte was) . Laat dit kort meekoken en daarna trekken.
- Vul aan met de rest van het water.
- Voeg het klimop-mengsel toe.
- Voeg etherische olie toe zodra het mengsel is afgekoeld.
- Als het helemaal afgekoeld en blubberig is, mixen met de staafmixer.
- Verdelen over glazen flessen of weckpotten.
Gebruik per wasbeurt ongeveer een half tot 1 kopje.
Droog je was bewust
En dan nog een persoonlijke tip: ik droog mijn was het liefst aan de lucht. Bij mooi weer lekker buiten, zodat de wind, de zon (en in mijn geval de frisse zeelucht) hun werk doen. Bij regen of vochtig weer hang ik het binnen bij de kachel. Het voelt zoveel natuurlijker en je kleding blijft er langer mooi bij.
Even wennen (maar zoveel beter)
Ik zeg er eerlijk bij: het kan even wennen zijn om die sterke, synthetische geurtjes los te laten. Het is bijna een soort afkicken, omdat we zo gewend zijn geraakt om “fris” te associëren met parfum.
Maar na een tijdje gebeurt er iets moois: je gaat échte frisheid waarderen. Je kleding ruikt gewoon schoon : subtiel, natuurlijk en zacht. Geen wolk van parfum die je huid irriteert, maar kleding die prettig aanvoelt en de natuur geen schade berokkent.
Mijn uitnodiging voor jou
Probeer het eens. Geef jezelf en je was één maand de tijd om over te schakelen. Kijk hoe je huid reageert, hoe je kleren voelen en hoe jouw was ruikt.
De kans is groot dat je, net als ik, nooit meer terug wilt naar de troep uit de supermarkt. Want écht schoon wassen, voor ons wasgoed én voor het milieu … dat kan, écht! ❤️
Voel je een klik met mij en en met wat ik vertel? Wil je graag méér ontdekken?
🌻 Wees welkom in mijn Gratis Gesloten Facebook Groep "Dé Online Sisterhood voor Vitale 40+ Vrouwen"
🌻 Klik hier voor jouw Gratis VitaliteitsWijzer en ontdek wat je nodig hebt om energieker, gezonder en gelukkiger te worden!
🌻 Of contacteer mij : KLIK HIER!
